W grudniu 2018 roku przydarzyła mu się dość bolesna kontuzja kolana. Podczas sobotniego meczu kolano mu jakby uciekło w stronę przeciwną do jego ruchu. Ledwo przyjechał do domu na rowerze – tak go bolało. Najpierw chłodziliśmy opuchliznę, a potem wysmarowałam go maścią przeciwbólową. W poniedziałek zamiast do szkoły poszedł do lekarza rodzinnego i standardowo dostał PARACETAMOL. 
Klub zorganizował mu 1 (słownie – jedną) wizytę u klubowego fizjoterapeuty, a rodziny kazał opuchliznę chłodzić i nogę przez parę dni oszczędzać. Po kilku tygodniach zalecono fizjoterapię. 

Po 3 miesiącach zażądałam skierowania do ortopedy. Oczywiście był rentgen, po którym lekarz stwierdził że syn ma naderwane ścięgno krzyżowe i ze ma chodzić na fizjoterapię aż do wakacji, a po wakacjach próbować wrócić do sportu.

Jak się pewnie domyślacie fizjoterapia kompletnie nic nie dała. Mało tego – kolano zaczęło „uciekać” mu nawet przy normalnym chodzeniu, o jeździe na rowerze mógł zapomnieć. Pierwsza próba powrotu do treningów skończyła się po 15 minutach rozgrzewki – kolano znów „uciekło” i spuchło.

Tym razem od razu poszliśmy do ortopedy, który zlecił zrobienie rezonansu magnetycznego.

Diagnoza brzmiała – całkowite zerwanie ścięgna krzyżowego plus pęknięcie łękotki. 

Zalecane leczenie – operacja.

Termin operacji 21 stycznia 2020.

I tak oto znalazłam się z synem w szpitalu w Utrechcie, na oddziale ortopedycznym.
Była 7.15 jak zostaliśmy wpuszczeni na oddział. Synowi zostało przydzielone łóżko, pani pielęgniarka wypytała o milion rzeczy, zmierzyła ciśnienie i temperaturę oraz poinformowała jak to wszystko mniej więcej będzie przebiegać. Czyli mniej więcej o której będzie operowany i kiedy pójdzie do domu.
Okazało się, że trochę to potrwa i ze generalnie to nie muszę tam siedzieć i czekać, bo jak już syn wróci na salę to dadzą mi znać.
Niestety powrót do domu nie bardzo mi się opłacał. Poszłam więc na oddział i usadowiłam się w poczekalni. Były tam bardzo wygodne fotele, stał automat z kawą. W perspektywie miałam około 2h czekania. Miałam telefon, słuchawki i oczywiście wszystko co hafciarka potrzebuje do szczęścia – kanwa, tamborek, igła, mulinki i schemat.
I czas, by zacząć SAL Kakaowy:

Zaczęłam tak energetycznie – żółtym kolorem.
Ledwo zaczęłam już miałam widownię – jedna z pielęgniarek nie mogła się powstrzymać i przyszła zapytać co robię 😀
Z żółtym poszło dość szybko, potem były kolory brązowo-bordowe:

Tyle zdążyłam zrobić zanim dostałam informację ze syn już jest po operacji. Poszłam więc do niego do sali i czekając aż się całkowicie przebudzi z narkozy zaczęłam haftować koronkę…
Koronka dała mi trochę w kość, do haftowana była kolorem białym na białej kanwie… Na dodatek okazało się, że brakuje mi kilku kolorów których zapomniałam zamówić.
I tak na koronce powstały „dziury”…
Niestety z tego etapu zdjęć nie mam, haftowałam siedząc przy łóżku syna i czasami musiałam mu pomóc – a to łóżko niewygodne, a to spać już nie umie, a to noga boli, pić się chce, telefon się wyładował…
Potem dostał śniadanie, bo przed operacją musiał być na czczo:

Na końcu, o 16.00 okazało się, że jednak go wypiszą dopiero następnego dnia. Że jeszcze musi przyjść lekarz i fizjoterapeuta, że musi nauczyć się jak wstawać z łóżka, jak się ubrać, jak chodzić.
I tak się skończyło moje szpitalne haftowanie…
Minęły dwa tygodnie – zamówione muliny dotarły, ja w wolnych chwilach skończyłam motyw. Ale to już Wam pokażę, jak będę robić post zbiorczy.
Syn czuje się dobrze, okolice kolana przybrały piękny żółto-fioletowy kolor i noga trochę boli. Ale wczoraj byliśmy wyciągnąć szwy i wiemy ze na szczęście wszystko dobrze się goi.
Teraz czeka go rehabilitacja. Miał iść już dziś, ale rehabilitant się rozchorował. Więc pójdzie za tydzień.
A za 4 tygodnie rentgen i wizyta kontrolna u ortopedy który robił mu operację…

Dziękuję za Wasze komentarze
Promyk – mogłabym jeszcze wiele napisać o tym, jak bardzo szkolnictwo „tubylcze” różni się od polskiego i przeważnie są to różnice na plus. Choć są też i minusy, jak wszędzie 😉
Agula – każda zmiana to stres dla dziecka. Ja też nie lubię takich sytuacji…
Malgorzata Zoltek – w Holandii każda szkoła ma swój system nauczania i czasem jest tak jak u nas, że dzieci są z jedną nauczycielką 3 lata, ale w większości szkół są to 2 lata. Przeważnie grupy są łączone. Np 1 z 2 czy 4 z 5. Różnie to bywa. I jeszcze to, że aby zacząć szkołę dziecko nie czeka do początku nowego roku szkolnego, tylko idzie do szkoły dzień/dwa po swoich 4 urodzinach